Twee weken later kreeg PJ een zoon, in de herfst betrokken ze het huis waar ze nog altijd wonen. Het jongetje leek het meest op PJ. Na een jaar gingen PJ en Christof een tijdje uit elkaar omdat hij ons samen betrapte. Ze kwamen weer bij elkaar en PJ beloofde Christof nooit meer met mij te zullen slapen. Maar PJ en ik zijn nooit opgehouden met elkaar te slapen. Ze is nog altijd mijn enige lezer.
Regina is samen met India verhuisd en we weten eigenlijk niet waarheen. Waarschijnlijk naar een grote stad, maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat ze zelfs in het buitenland zitten.
De E 981 is in gebruik genomen, een gletsjer van asfalt heeft nieuwe tijd voor zich uit gewalst en wij zijn verdwenen achter een metershoge geluidswal van aarde en kunststof. We horen inderdaad niks. En we hebben ook geen eigen afslag gekregen waardoor we zijn afgesloten van de wereld. Maar daarachter zijn wij niet gestorven, noch zijn wij van gedaante veranderd. Wij zijn hier nog.
Ik heb het einde nauwelijks veranderd. Omdat ik het einde van Joe Speedboot een heel goed einde vind, waar weinig aan veranderd kan worden aangezien de lijn van het verhaal dan niet meer klopt. Als Joe nog later gezien was dan zou ik hem laten verschijnen in een speedboot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten